Voor mij blijft dit een onderwerp waar ik mee blijf worstelen. Ik wil graag opvoeden vanuit wederzijds respect. Dit betekent voor mij dat ik ook luister naar de wensen en grenzen van mijn kinderen. En dat ik ook naar ze luister als ze liever willen dat ik iets anders aanpak. Ik heb daar best even aan moeten wennen en mijn man ook. Betekent het dan niet dat onze kinderen brutaal tegen ons zijn? Moeten we dan alles pikken wat ze tegen ons zeggen en op wat voor toon? Nee, zeker niet!
Wat ik mijn kinderen heel erg mee geef is; behandel een ander zoals jezelf ook behandeld wilt worden. Voor mij betekent dit vanuit liefde en vriendelijkheid. Lukt me dit altijd? Nee! Steef ik er altijd naar? Ja! Ik heb ook momenten dat ik vanuit mijn boosheid reageer. Vaak is dit als ik over mijn grens heb laten gaan en daarbij dus niet alleen van de ander baal, maar ook van mezelf. Sinds vorige week probeer ik daar niet meer alleen kritisch naar te kijken, maar ook vanuit liefde. Ik praat dan met mezelf. Met dat stukje wat aandacht nodig heeft en die ik niet gegeven heb, omdat het me niet lukte. Ik wilde te graag iets voor de ander doen en/of te weinig voor mezelf.
Net als ik hebben mijn kinderen dit ook. Zeker met kinderen die het lastig vinden om hun grenzen aan te geven is het fijn om echt naar ze te luisteren als ze de grens aangeven. Bij kinderen die het al heel moeilijk vinden, hoor je soms ook nog de twijfel als ze de grens aangeven. Nee, laat maar het hoeft toch niet. Of ja, ik doe het wel op jouw manier. Het is makkelijk om hierover heen te stappen en te denken mooi, dan kan het dus toch op mijn manier, wel zo handig. Daar heb ik mezelf iig regelmatig op betrapt. Maar het helpt hen niet bij het leren grenzen aan te geven.
Soms is een grens ook verpakt in heel veel boosheid. Je kind wil het zo niet langer. Hij heeft het echter al zo lang goed gevonden dat er steeds een stukje boosheid bij is gedruppeld in de emmer, net zo lang tot de emmer vol is en je kind er echt heel boos van is. Het is dan als ouder zo moeilijk om niet naar het gedrag te kijken. De boosheid, de woede, de agressie, schreeuwen, misschien zelfs wel schelden. Je kind spreekt dan vaak met woorden als nooit en altijd. De moeilijkheid is dan echt te luisteren naar wat je kind wil zeggen onder al die boosheid. Welke grens geeft hij aan? Wat moeten we doen om er voor te zorgen dat de emmer de volgende keer niet helemaal vol is, voordat je kind er iets van zegt? Moet jij als ouder anders naar je kind gaan luisteren? Hem helpen herinneren, als zich eenzelfde situatie voordoet, om goed naar zijn eigen grens te luisteren? Is dit echt wat hij wil? Vindt hij het echt goed? Laat hem maar even denken. Niet te snel er over heen stappen. Voelen waar de grens ligt. We voelen die grens namelijk echt allemaal wel, alleen zijn we verleerd om er naar te luisteren en hebben we geleerd om er over heen te stappen en door te gaan.
De grenzen van mijn kinderen vind ik vooral heel lastig als het mij echt niet uitkomt. Dat klinkt misschien in eerste instantie heel egoïstisch en dat is het ook wel een beetje, maar ik zal het even verder toelichten. Een jaar geleden lag mijn moeder in het ziekenhuis en we hadden beloofd op bezoek te gaan bij haar. Mijn kinderen hadden hier geen zin in. Ze wilden niet mee. Ik wilde wel dat ze meegingen. Ik had geen oppas en eigenlijk wilde ik dat ook niet regelen, want soms vind ik dat je iets voor een ander kunt doen, ook al heb je er geen zin in. Op dat moment stel ik een grens. De reden die ze opgeven (geen zin hebben) is voor mij dan niet toereikend genoeg. Ik stel mijn waarde daarboven.
Een ander voorbeeld. Ik wilde een leuke foto van mijn kinderen op facebook zetten. Mijn oudste wilde dit echt niet. Dit was een harde grens voor hem die hij goed uit kon leggen. Stel dat ik daar later mee gepest ga worden? En op school hebben we geleerd dat alles wat op sociale media komt er altijd opblijft. En ik wil dat niet! Daar heb ik wel even over na moeten denken. Want ik wil zo graag delen met de wereld hoe leuk mijn kinderen zijn en kan het nou echt kwaad? Daarin kwam ik er achter dat ik de waarde die mijn kind er aan hecht belangrijker vind dan de waarde die ik er aan geef. We hebben daarom afgesproken dat ik aan mijn kinderen vraag of ik iets mag posten. Ook als ik over ze schrijf bespreek ik dat met ze. Als ze het niet fijn vinden, komt het er niet in.
Dit alles doe ik ook op deze manier, omdat ik geloof dat ik van mijn kinderen pas respect krijg en verdien als ik ze hetzelfde geef.
in Blog
Aanmelden om een reactie achter te laten